Testuingurua
Alde honetatik, beraz, eztabaidagarria da Baionan 1964-an hartu zen erabakia (alegia: ba- lotuta, ez- berezita); geroko biltzarretan Euskaltzaindiak ere onartua: .
Ez bide dago arrazoinik aski ba- eta ez- horren desberdinki tratatzeko.
Euskal belarria erabat hondatuta egonik, bestalde, guztiz euskal fonetikaren kontra hartutako erabakia dugu hori.
Bi ba- horiek lotuta idazteko arrazoinik baldin bazegoen ere, areago zegoen ba- baiezkakoa eta ez- BERDIN tratatzeto; alegia, biak lotuta.
Eta, Axularren eta Azkueren hildotik, dagozkien aldakuntzak markatuz: .
Larramendiz geroztik, bai Azkuek, bai Basterretxeak, bai bestek ere, eta azentuari dagokionez, fenomeno berberak aurkitu uste izan dituzte ba- eta ez-i buruz.
(Nahiz ez gauza bera aurkitu denek!).
Azkue-ren ustez, esate baterako, bai badator bai eztator sintagmetan, tónico dira bai ba- bai ez- (baina ez gauza bera baldintzazkoetan: , azkeneko silaba beherago alegia .
Hots, Basterretxeak argiro eta inork baino ausarkiago azaldu duenez (Ikus Estudios sobre ) Fontes 21,44-45).
Beste hitz batez, galdegaia
aditz-forma bera eta ba edo ez- bera direnean, azentua beti BA eta EZ horien ESKUBIAN gertatzen da; ba- eta ez- delakoei azentua SEKULA ez datxekielarik.
Holmer-ek eta Basterretxea-k, hitz batez, xuxen aurkitu dute kakoa; eta lehenengoaren hitzak kopiatuko ditugu, beti ere Mendebaldeko euskalkiak gogotan dituztelarik: (Apuntes Vizcaínos, Urquijo 1968,108).
Garaia da, beraz, nagusitzen hasia den interferentziaren kontra, hau esateko:.
Hori ez baita Mendebaldeko eskualdeetan bakarrik gertatzen.